İki Bitti bile

Doktorun seni içimden çıkarıp göğsüme bıraktığı o andan bu güne kadar tam İKİ yıl geçti.

"Anne olmak bambaşka birşey" derlerdi,çok klişe gelirdi o zamanlar.Ama öyleymiş...İnsan herşeyden
vazgeçebilir ama çocuğundan vazgeçemezmiş.Şimdi annemin bizim için anlamsız bulduğum endişelerini daha iyi anlıyorum,yaşıyorum çünkü.Sen büyüyüp koca kadın olduğundada bunu yaşamaya devam edeceğim.Atsan atılmaz satsan satılmaz bir duyguymuş bu.

Ne ilginç ? Hergün kakasını temizliyorsun,gecelerce uykusuzluk çekiyorsun,sallamaktan kolların bacakların kopuyor azıcık uyusun diye,bazen hayattan kopuyorsun,sinirlerin alt üst oluyor bazen.

Bi açıdan düşününce çocuk sahibi olmak hiç mantıklı gelmiyor...Ama nasıl bir aşkla bağlanıyorsun doğunca nasıl vazgeçemiyorsun,nasıl korkuyorsun kaybetmekten deli gibi ve bir minik bir gülümsemeyle nasıl dönüşüyor bütün eziyetler tarifsiz mutluluğa.Bu nasıl bir paradoks'tur ? Yok yok "Anne olmak bambaşka birşey" kesinlikle.

Tam iki yıldır daha merhametliyim ben,daha duyguluyum,daha hassasım,daha olgunum ve daha bir sürü "daha"yım.Sen büyüdükçe daha çoook değişeceğim bende.Başka duygular yaşatacaksın bana,başka renkler katacaksın hayatıma.

Konuşuyorsun,herşeyi söylüyorsun şimdilerde,çoğu şeyi biliyorsun artık.Sen konuştukça seni reddetmekte imkansızlaşıyor.Sabahın köründe kalkıp "balıklı kitap nerdeee,oku anne üffeeenn" dediğinde ( gözlerimden uyku aksada ) nasıl uyumaya devam edebilirki bi insan.Yada bi sürü iş güç arasında gelip "çook sıkıldım anne, içeri geeel" dediğinde nasıl gelinmez iki el kanda olsa.

İyiki doğdun Bal Peteğim...

Seni karşılıksız sevmeye ve ölene kadarda seni korumaya gönüllüyüm ben.

Sana sahip olduğum için binlerce kez şükrediyorum Yaradana...

Hayata karşı hep güçlü dur,kendine hep güven.Çok başarılı olman gerekmez,ama hep gülmeyi becerebil...

Hep merhametli ol,hep yardımsever.

Seni çok seviyoruz melek kızım.